Szczerze mówiąc w ogóle nie wiedziałam, czego się po tym miejscu spodziewać – nawet jego nazwa nic nie mówi; odnosi się do miejsca, w którym się znajduje (confluences – zbieg rzek), a nie do tematyki. Strona internetowa coś tam tłumaczy, że humanizm, że historia ludzkości, że miejsce człowieka we wszechświecie… Ale co tam właściwie jest?

Umieszczone tu kolekcje sprawiają wrażenie eklektycznych. Znajdziecie tu współczesne wynalazki, prehistoryczne szkielety, meteoryty i wypchane zwierzęta; poznacie historię powstania życia, obrzędy pogrzebowe i zależności międzygatunkowe. Ta różnorodność wynika pewnie z tego, że trafiły tu eksponaty z kilku innych muzeów istniejących dawniej w Lyonie, między innymi z Muzeum Historii Naturalnej czy Muzeum Kolonialnego. Twórcom udało się to jednak w miarę uporządkować i w otwartym w 2014 r. budynku tworzy to całkiem zgrabną całość. Może nawet właśnie ta różnorodność stanowi o sile muzeum – nie można się znudzić, jesteśmy coraz to "atakowani" czymś innym, ciekawszym. Oglądanie, przykładowo, chińskich waz (choćby nie wiem jak pięknych) przez cztery godziny wykończyłoby każdego; tu za każdym zakrętem czeka coś nowego.

Muzeum Confluences jest bardzo nowoczesne, i nie chodzi tu tylko o jego kosmiczną bryłę. Na każdym kroku są jakieś interaktywne „zabawki”, co chwila ze ściany patrzą na was naukowcy i pracownicy muzeum wyjaśniający najciekawsze zagadnienia. Dla dzieci jest sporo ciekawych animacji (a przynajmniej widząc oglądające je dzieci, odniosłam wrażenie, że im wydają się ciekawe – ale co ja tam wiem o dzieciach). Ogólnie rzecz biorąc, jeśli lubicie zwiedzać organoleptycznie, denerwują was eksponaty zamknięte w szklanych gablotach daleko za zasięgiem ludzkich rąk, kochacie wciskać guziki i wodzić palcem po ekranach dotykowych – tutaj nie będzie zawiedzeni. Wszystkie stałe wystawy są opisane w językach francuskim i angielskim.

 Ekspozycja mieści się na dwóch piętrach – na pierwszym znajdują się wystawy tymczasowe, na drugim stałe. Tymczasowych jest obecnie cztery (w ciągu roku prezentowanych jest od czterech do sześciu). Tyle samo jest wystaw stałych (i ta liczba naturalnie się nie zmienia).

Pierwsza z nich to „Początki. Historie świata”. Jest wyjątkowo eklektyczna, ale w sumie ciekawa. Znajdziecie tu między innymi szkielety prehistorycznych zwierząt, pozaziemskie skały (jedna starsza od samej Ziemi), woskowe figury praprzodków człowieka, wystawę motyli i model Sputnika 2; na szczęście twórcom udało się to jakoś sensownie przedstawić, tak żeby człowiek oglądał to bez poczucia totalnego zagubienia.

Kolejna wystawa to „Gatunki. Sieć życia”. Ta część chce być czymś więcej, niż tylko pokaźną kolekcją wypchanych zwierząt – skłania do refleksji na temat powiązań między gatunkami i ekosystemami oraz miejscem człowieka w tym wszystkim, jego wpływem na otaczający świat; wydaje mi się jednak, że ten aspekt mógłby być bardziej podkreślony. Mimo wszystko polecam, oprócz obejrzenia eksponatów, poczytanie zamieszczonych tu informacji.

Pora na wystawy tymczasowe. Pierwsza z nich poświęcona jest XIX-wiecznemu podróżnikowi i miłośnikowi Azji, Emilowi Guimet, a konkretnie przywiezionym przez niego stamtąd eksponatom – i na szczęście, bo dzięki temu mamy tu ciekawą kolekcję dalekowschodnich przedmiotów, choć jeśli ktoś pragnie poznać życiorys tego człowieka, to też nie wyjdzie zawiedziony.

Druga z wystaw to „Wyścig na biegun”; opisuje rywalizację z początku XX w. między Brytyjczykami a Norwegami o zdobycie Bieguna Południowego. Eksponatów tu już mniej, za to zdecydowanie jest sporo do czytania – historia jednak jest na tyle ciekawa, że ja osobiście z przyjemnością pochłaniałam kolejne informacje, przedstawione w sposób ciekawy i przystępny. W tym zupełnie ciepłym muzeum na południu Europy przez chwilę można było poczuć przenikliwy,  60-stopniowy mróz; na szczęście tylko mentalnie, a nie fizycznie.

Trzecia wystawa była… dziwna. To wizyta w Turakii, zamieszkiwanej – a jakże – przez Turaków, zagadkowej krainie, gdzie dobrze znane przedmioty przyjmują zupełnie nowe formy, a wszystkiemu towarzyszą niecodzienne dźwięki. Brzmi dziwacznie, wiem; taka też jest ta wystawa. Jednak jej obejrzenie sprawiło mi wbrew pozorom dużo frajdy.

Czwarta wystawa to Komnata Osobliwości.  W środku znajdują się bardzo różne eksponaty, od zakonserwowanych w formalinie lub w inny sposób roślin i zwierząt, po (wiele lat temu przedstawiane zapewne jako autentyczne) chimery i rogi jednorożców oraz mnóstwo innych „dziwactw”. W dawnych latach takie wystawy robiły pewnie na ludziach duże wrażenie, ale dziś można co najwyżej pozazdrościć ówczesnym „biznesmenom” smykałki do interesów i wymyślaniu sposobów na zarobek…